Męcząca nieśmiałość i poczucie niedopasowania
Bardzo daje mi się we znaki moja nieśmiałość. Na oko nikt z otoczenia nie zdaje sobie do końca sprawy z tego, że jestem bardzo nieśmiała bo brak pewności siebie nadrabiam głośnym śmiechem i np. częstym rzucaniem wulgaryzmów. Niestety nikt nie wie, że to tylko taka gra. W głębi siebie zżera mnie po prostu niepewność. Kiedy coś mówię, wydaje mi się, że wszyscy mnie słuchają i negatywnie oceniają. Nie wydaje mi się, żebym mówiła coś mądrego. Mam też takie uczucie ciągłego napięcia, że w końcu ktoś mi powie – jaka ty jesteś głupia. Że prawda o tym, jaka jestem wyjdzie na jaw. Czuję, że nie jestem taka jak rówieśnicy. Ani taka fajna, ani mądra. Jednocześnie gram tę rolę chamskiej osoby w moim otoczeniu, żeby mnie nie odrzucili. Czuję jednak, że bardzo się w tym wszystkim zamotałam. Czasem przychodzę do domu i płaczę w poduszkę bo wiem, że nikt nie ma do mnie dostępu i nie jestem prawdziwą sobą.
Nieśmiałość może mieć swoje korzenie przeszłości.
Nieśmiałość uważa się za trudność głównie okresu dzieciństwa i wieku dorastania. Nieśmiałość może mieć swoje korzenie w negatywnym doświadczeniu z przeszłości, nadwrażliwości na opinię, niskiej samoocenie lub braku w opanowaniu właściwych reakcji społecznych.
Nieśmiałość objawia się negatywnym myśleniem o sobie lub o sytuacji i o innych wywołując poczucie zażenowania i bolesną samoświadomość a tym samym zahamowanie i bierność, strachem przed negatywną oceną i wyjściem na głupka wobec innych wzbudza wstyd i lęk przed spojrzeniami innych, obwinianiem samego siebie, szczególnie w kontaktach z innymi które wywołuje smutek i poczucie odrzucenia, poczucie słabości własnej i potęgi innych ( często podświadomie ) wywołujące poczucie samotności, negatywne uprzedzenia w ocenie samego siebie, które może wywołać stany depresyjne, nieumiejętność właściwego oceniania sytuacji wpływająca na odczuwanie przykrości oraz zamartwianie się i rozmyślanie nad sytuacjami, perfekcjonizm budujący naszą niską ocenę. Często nieśmiałości towarzyszą objawy fizjologiczne.
Możemy sobie z nią radzić poprzez zrozumienie siebie i swojej nieśmiałości, czyli analizę poszczególnych sytuacji pod kątem przeżywania silnego lęku i niepewności, pracy nad poczuciem własnej wartości, próby skupiania się na swoich dobrych stronach. Warto rozwijać swoje umiejętności społeczne np. inicjowanie rozmów z ludźmi. Skupiajmy się na słuchaniu a nie jedynie na tym, że inni oczekuję, iż ciągle będziemy do nich mówić. Umiejętność słuchania jest niezwykle cenna a dzięki wrażliwości osoby nieśmiałej może zamienić się w jej zaletę.
